UMUT İNSANDA

Umut etmek… İnsanın en zayıf yanı ve en güçlü duygusudur. Yaşanan tüm olumsuzluklara rağmen yaşama tutunma çabasıdır. Beklemektir umut. insan umudunu diri tuttukça yaşar. Yarının çok güzel olacağını düşünmektir. Yarından çok şey beklemektir. İnanmak değildir bence. Sadece beklemektir. Önemli olan ne beklediğin ya da beklediğin şeyin gerçekleşebilecek olması değildir. Önemli olan bekleyecek bir şeyin olmasıdır. Umudu umut yapan tek özelliktir bu. Şartlar ne olursa olsun hayatta kalabilmek için yapılması gereklidir.

Bazen insanın en büyük düşmanı olabilen duygudur. Olmayacak, geri dönmeyecek şeyler için umut ettirir ‘Ya dönerse, ya olursa’ diye. Fakat yaşamak için ihtiyaç duyduğumuz su kadar, hava kadar muhtaç olduğumuz şeydir. Bazı zamanlar içimizde yok olduğunu hissedebiliriz, fakat nefes aldığımız sürece her zaman umut vardır. Umudu olmadan yaşayabilir mi insan? İnsanlar çok çabuk yitiriyor umutlarını. Hemen pes ediyorlar. peki ya bunun sebebi ne? Bu cevap üzerinde günlerce aylarca hatta ve hatta yıllarca düşünmenin bir manası yok. Tek sebebi korkumuz. Arzularımızın önüne korkularımız geçiyor ve biz de buna izin veriyoruz. Hayatta bir şeyleri yapmaktan korkuyoruz, yapamamaktan korkuyoruz. İhtimaller üzerinde durmak bile ürkütüyor bizi. Canımız yanmasın diye insanlardan kaçıyoruz. Ya yapamazsam ya olmazsa diyerek hiçbir şey yapmıyoruz. Ama böyle davranarak sadece ve sadece hayatımızı kısıtlıyoruz, sınırlandırıyoruz. Hayata mesafeler koyup duvarlar örüyoruz. Hayırları göze alamadığımız için evet diyemiyoruz. Göze alamadıklarımızın bizim hayatımızdan neleri götürdüğünün farkında bile değiliz.

Umut’un bir de hikâyesi vardır ; Dört tane mum usul usul yanıyordu. Ortalık o kadar sessizdi ki, mumların konuşmalarını duyabiliyordunuz... birinci mum dedi  ki: "Ben barış'ım!.. ama kimse benim yanmama yardımcı olmuyor. Sanırım yakında söneceğim."  Alevi hızla azaldı ve sonunda tamamen söndü. İkinci mum:  "Ben vefa´yım!.. Ne yazık ki artık vazgeçilmez değilim. onun için, bundan sonra yanıp durmamın bir anlamı kalmadı." Sözlerini tamamladığında esen hafif bir rüzgâr onu tamamen söndürdü... Sırası geldiğinde üçüncü mum, hüzünlü bir sesle dedi ki: "Ben sevgi'yim! Yanacak gücüm kalmadı. İnsanlar beni unuttu, değerimi anlamıyorlar. En yakınlarını sevmeyi bile unuttular."
Vefa'da daha fazla beklemeden sönüp gitti... Ansızın...! Odaya bir çocuk girdi ve üç mumun da yanmadığını gördü. "Neden yanmıyorsunuz? Sizin sonsuza kadar yanmanız gerekmiyor muydu?" dedi. Ve ardından ağlamaya başladı... o zaman dördüncü mum konuşmaya başladı: "Korkma, ben yandığım sürece öteki mumları da yeniden yakabiliriz, ben umut'um!" Çocuk parlayan gözleriyle umut mumunu aldı ve öteki mumları birer birer yaktı...

Ne olursa olsun umutsuz yaşayamaz insan. Çünkü insan farkında olmasa bile sürekli umut etme halindedir. Benim umudum yok artık denilse bile orada, zerre kadar da olsa umut mevcuttur. Bir şeyi umut edin, düşünün. Mesela şunu yapacağım diye hayal edin ama asla 'Onu yaptım, sonra ne olur." diye düşünüp sonrası hakkında hayal kurmayın, yapmanız gereken şey önce onu nasıl başaracağınıza dair plan kurmaktır ve bunun azıcık hayaliyle yaşamaktır. Başardıktan sonra istediğiniz gibi hayal kurabilirsiniz, çünkü gerçekleşecektir.